Dlaczego w jesieni spadają liście?

Zrobiło się zimno, zaczął padać deszcz, nie trzeba dużo przebywać na zewnątrz, aby zauważyć że aura się zmieniła, niebo nabrało zupełnie innych barw, a noce nie są już takie ciepłe jak wcześniej. Nieuchronnie, jak co roku przyszła jesień, to naturalne że pory roku się zmieniają, lata biegną, cały czas w przyrodzie jak i w życiu dzieje się coś nowego, czas nie stoi w miejscu i tylko osoba tak idealistycznie naiwna jak chociażby ja, myśli jeszcze że jakimś cudownym sposobem można go zatrzymać,powtórzyć, uchwycić chwile jak zdjęcie, naiwna głupota.

"opadające liście z drzew, jesień czas pożegnań, bez powrotów..."

Przynajmniej ten czas sprzyja kontemplacji i jakimś głębszym rozważaniom nad sensem ludzkiego bytu. Ot co, można się wybrać przecież na spacer po parku pełnym złotych liści, przejść alejką i obserwować jak pojedynczo, powolutku w takt wiatru spadają na ziemię, by dołączyć do reszty która już leży i upiększa parkową alejkę. My patrząc z boku zastanawiamy się nad pięknem tego widoku i złocistością krajobrazu, ale... 

Spadają choć nie chcą

Zastanawiało Was może co czują takie jesienne liście? Bo mnie jako poetkę rzeczywistości, szczerze zaczęło to intrygować. Jak to u nich jest. Bowiem, na wiosnę pełne sił rodzą się i swoją zieloną postacią upiększają krajobraz przez całe lato, są silne i żywe, potrafią przetrwać wiele wichur i nadal trzymać się na gałęzi w większości niewzruszone. Inaczej jest na jesień, wtedy niegdyś silne i obojętne przeciwnościom, teraz kruche i słabe, żółkną, czerwienieją a gdy przyjdzie odpowiednia dla nich pora, po cichutku umierają, by w końcu spaść i powoli skończyć swoje krótkie życie. Spadają choć nie chcą. A leżąc w parku są samotne, smutne i brak im sił, pamiętają zapewne że jeszcze kilka miesięcy temu były w stanie cieszyć się swoim zielonym życiem wisząc beztrosko na drzewie, lecz teraz teraz wszystko się zmieniło, jest inaczej, trudniej. 

"Ciszą wynurz zatopiony krzyk,weź goryczy łyk wypuść korze­nie, zad­baj o je­sień o liście o nadzieje"

 Zapytacie pewnie, kogo obchodzi jak czują się jakieś liście, przecież to naturalne w przyrodzie, naturalny cykl świata i wszystkiego co nas otacza. Jak uczucia liści można przekuć w coś więcej, czy to w ogóle możliwe. Dla mnie jest to bardzo proste, otóż jesienne liście to metafora ludzi

Nasza prywatna "jesień"

U każdego z nas przychodzi taki dziwny czas w którym nagle przestajemy mieć siłę, nie to tą fizyczną, bo fizycznie jesteśmy w stanie góry przenosić, ale mentalnie, czujemy że zwinęlibyśmy się w kłębek i tak pozostali na długo, najlepiej na wieczność.

Człowiek jest istotą która z natury może wszystko, jest w stanie wszystko osiągnąć i zawalczyć o najtrudniejsze do zdobycia szczyty. Lecz jest moment w jego życiu w którym przychodzi jesień. Wszystko wokół staje się zimne, pochmurne, pozbawione sensu. Możliwe że znów pisze tu o tematach, o których pisałam w przeszłości, ale czasem inaczej po prostu się nie da. W człowieku coś pęka, a życiowy podmuch wiatru zawiewa coraz mocniej sprawiając, że spada na ziemie jak liść z drzewa. Aby to przetrwać potrzeba mu innych, ale niejedno kroć jest samotny leżąc na swojej życiowej drodze. Obolały i nie chętny żeby się podnieść.

Sądzę że każdego to w życiu dotyka, w mniejszym bądź większym stopniu przecież żyjemy w tak dziwnych czasach, gdzie pory roku są tak bardzo zmienne, bardziej niż kiedyś, a przyroda jest zniszczona tak jak i całe społeczeństwo.  Jak sobie z tym poradzić? Trudno jest odpowiedzieć na to pytanie. Gorszy czas i problemy potrafią przecież zniszczyć każdego i sprawić że zaczyna wątpić w swoją siłę i zdolność przetrwania najgorszego. Zaczyna wierzyć w to,że nadzieja jest matką głupich,a wiara w lepszy czas nie ma sensu. Zaczyna się izolować i popadać w coraz gorszą melancholię. W całym tym jesiennym szaleństwie, jednak człowiek powinien przypomnieć sobie, że po jesieni i zimie zawsze przychodzi wiosna, a nawet ten chłodny czas, jeśli mamy się przy kim ogrzać nie są już takie straszny. Byleby przetrwać do wiosny... 

"Jesień to czas zbiorów melancholii, karmie nią swoje  potwory"